Hoewel mijn man en ik monogaam zijn heeft mijn man dit jaar twee Valentijns. Ik ben niet meer het meisje van zijn dromen. Ik ben niet meer de knapste, de leukste en de liefste. Vanaf dit jaar moet ik hem delen met een ander, maar dat doe ik met alle liefde.

PAPA

Mijn man is sinds 2,5 weekjes namelijk papa geworden van een super mooie dochter (lucky bastard). En die papa-rol staat hem op het lijf geschreven, alsof het altijd al zo had moeten zijn. “Nu ze er is weet ik des te meer wat er al die tijd in mijn leven gemist heeft.” Hij is echt een natuurtalent. Hij zorgt zo goed voor haar, het komt hem zo natuurlijk en daar ben ik best wel jaloers op.

Vooral vlak na de bevalling kon ik zelf nog niet veel en nam hij (naast wat hulp van de kraamzorg) bijna alles op zich. Best Dad Ever. Daarnaast wou hij ook nog graag voor mij zorgen. Gooi daar een flink slaaptekort bovenop en je snapt wel dat hij bijna overspannen raakte en ik (toen ik weer wat ter been was) streng moest gaan zijn dat hij eens op zijn kont moest gaan blijven zitten. Ik kan me weer prima redden en ik kan ook voor onze dochter zorgen! Hij is zo ontzettend zorgzaam, hij denkt altijd om alles en iedereen, maar vergeet dan vaak zichzelf.

Mantelzorger

Met mijn lichamelijke en geestelijke ‘uitdagingen’ heb ik waarschijnlijk wat meer hulp nodig dan een ander. Pas kort geleden kwam ik erachter dat mijn man eigenlijk ook mijn mantelzorger is (door Caroline’s blog over de dag van de Mantelzorg). Hij gaat met me mee naar de huisarts, het ziekenhuis en zet zelfs B12 injecties bij mij. Ik heb dagen gekend dat ik me zo slecht voelde en zoveel pijn had dat hij mij moest helpen douchen. En dat ik niks anders kon dan op de bank liggen en hij naast zijn studie/werk ook alle huishoudelijke taken op zich kreeg.

Als hij dan nog puf over had gaf hij mij een massage om de pijn wat te verlichten. Ik heb helaas te veel van zulke dagen gekend en zal waarschijnlijk ook nog veel van zulke dagen krijgen. Ik leef namelijk elke dag met pijn en ga dan ook altijd over mijn grenzen, omdat 1. het frustrerend is dat je lichaam je tegenwerkt in wat jij wil en 2. omdat ik de druk van zijn schouders wil afnemen. Hij doet al zoveel en daar ben ik zó ontzettend dankbaar voor, uiteraard! Maar ik voel me er ook héél vaak héél schuldig door. Ik weet dat ik hem nooit terug kan geven wat hij mij geeft

Ook geestelijk heb ik veel hulp nodig en nodig gehad, ik ben heel lang depressief geweest en heb ook tijdens onze relatie in diepe dalen gezeten. (Ondanks dat ik dus zo’n geweldige man en super lieve diertjes had, want als je depressief bent maakt het om één of andere reden niks uit wat je wel hebt). En ik wist dat het voor hem ook moeilijk was, als partner. Om een geliefde zo te zien lijden. Maar het drong pas echt tot me door toen een geliefde van mij mij vertelde depressief te zijn. De wanhoop en machteloosheid, het willen oplossen voor diegene, iets willen doen maar niks kunnen doen. Aan de zijlijn staan toekijken, zo voelt het. Je kunt alleen een luisterend oor bieden en er voor diegene zijn. Meer niet. En dat is zo verdomde moeilijk, dat weet ik nu.

Mijn Man

Als er een Award was voor ‘Best Husband Ever’ dan won hij die zeker. Hij betekent zo ontzettend veel voor me, hij is mijn steun en toeverlaat, hij is iemand die ik kan vertrouwen en die mij steunt no matter what. Hij is de eerste (en helaas nog de enige) waarbij ik echt mezelf kan zijn. En ik weet dat hij heel veel van mij houdt, en ik houd heel veel van hem. Niet alleen om wat hij allemaal doet maar ook vooral om wie en hoe hij is. Want naast zorgzaam is hij ook heel lief en slim en grappig. Wil hij graag nieuwe ervaringen opdoen en is nieuwsgierig van aard. Hij is bijvoorbeeld sinds kort begonnen met breien, heeft het zichzelf aangeleerd d.m.v. YouTube filmpjes. Hij ziet vaak het goede in alles en iedereen. En is bescheiden en kan niet goed tegen complimentjes.

In het begin van onze relatie botsten onze karakters nogal, we leken twee uitersten te zijn, Yin en Yang. In de loop der jaren zijn we naar elkaar toe gaan groeien en elkaar gaan aanvullen. Uiteraard hebben we, net als elk ander stel, nog steeds af en toe discussies en zijn we wel eens boos op elkaar. We zijn nu meer dan 5 jaar samen, meer dan anderhalf jaar getrouwd, en zijn nog steeds verliefd. Ik wil niet doen alsof wij/hij het perfecte plaatje zijn. Maar hij is wel perfect voor mij.

Waarom deze ode?

Het is belangrijk om je gevoelens te uiten, vind ik. Als je iemand dankbaar bent of van iemand houdt, vertel het diegene. Valentijn is daar een mooie gelegenheid voor, maar zo ook elke andere dag van het jaar! Waarom doe ik een ode aan mijn man? Omdat hij het zo verdomde verdient.