Al vanaf kinds af en aan ben ik altijd al een initiatiefnemer geweest. Ik wist precies wat ik wilde, hoe ik het wilde en had ook toen al een behoorlijke dosis aan creativiteit in mij zitten. Ik schreef mijn eigen fictieve short stories, droomde er van om ooit een boek te schrijven en was altijd in de weer met dingen als ‘wat als’. Ik ontdekte het bloggen op mijn twaalfde, en was al vrijwel meteen verkocht aan alles wat hier mee te maken heeft – Het creëren van mijn eigen websites, het niet alleen schrijven voor mijzelf, maar ook voor het web en later ook social media.
Dag in dag uit zat ik achter mijn computer. Ik leerde mijzelf nieuwe skills aan, dook urenlang in diverse codes en tutorials op het internet (en dit alles nog in het tijdperk vóór YouTube) en begon ook met het schrijven in het Engels. Ik creëerde kansen voor mijzelf, en leerde mij desondanks alle zowel fysieke als mentale tegenslagen op eigen initiatief steeds verder te ontplooien. Nu achteraf gezien (en een flink aantal jaren later), had ik mijn passie al vrijwel vroeg gevonden.
Think Outside The Box
Wat misschien niet iedereen van mij weet, of je misschien wel verbaast, is het feit dat ik nooit enige opleiding succesvol heb af kunnen ronden. Ik verliet rond mijn vijftiende al de middelbare school, en kampte vooral veel met de ongewenste gevolgen en beperkingen van mijn chronische migraine. Toch heeft mij dit er nooit van weerhouden om mijn dromen achter na te gaan dan wel niet waar te maken. Ik vind mijzelf dan ook een echte ‘go-getter’, en stel nooit grenzen aan wat kan of überhaupt mogelijk is. Zo raakte ik bevriend met één van de popidolen uit mijn jeugd, schreef ik mij zonder enige papieren in voor een heuse HBO opleiding én landde ik zonder al te veel moeite een stage bij het grootse mediabedrijf van Nederland.
Waar menig persoon binnen de lijntjes kleurt, kleur ik dan ook vrijwel vaak buiten. Ik leef met een behoorlijk hinderende beperking, maar laat mij hier zeker niet door definiëren of tegenhouden wat betreft mijn dromen of kunnen. Het klinkt misschien enorm cliché, maar waar een wil is, is inderdaad een weg, en dit is zeker ook één motto wat mij gedurende al die jaren als ‘falende’ puber is bijgebleven.
Werken met een chronische beperking
Dankzij mijn chronisch ziek zijn en de onvoorspelbaarheid van mijn migraines, is het voor mij helaas al vanaf vrijwel begin af aan onmogelijk geweest om ooit een baan vast te kunnen houden. Vaak overleefde ik de proefperiode niet, en was het na drie maanden alweer snel zoeken naar het volgende bedrijf als slachtoffer van mijn veel voorkomende afwezigheid. Na dit enige jaren (en diverse werksectoren later) vol te hebben gehouden, kwam ik er dan ook al vrijwel snel achter dat een ‘normale’ baan geen realistische optie voor mij is. Ik belandde in de Wajong, en kreeg ook mede dankzij deze weg de mogelijkheid om na mijn 21e alsnog te gaan studeren.
Toch ben ik nooit iemand geweest die lang kan stilzitten. De frustratie van het niet kunnen werken bleef dan ook behoorlijk hoog, en als ik een paar dagen in de supermarkt achter de kassa had kunnen staan (zelfs nu ik groot en volwassen ben), had ik dit gedaan met liefde. Tijdens mijn studie (gespecialiseerd in digitale media) kwam ik er al snel achter dat mijn eerder zelf opgedane kennis mij een kleine voorsprong gaf in vergelijking tot mijn medestudenten, en haalde ik als één van de weinige in mijn klas binnen het eerste schooljaar mijn Propedeuse. Ik, wie nog nooit een diploma in de wacht had weten te slepen en alles altijd maar op eigen houtje (al dan niet intensief) uitvogelde. Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme boost, en al snel leerde ik ook de zakelijke kant in mij kennen.
De ultieme oplossing
Helaas gunde mijn migraine het mij (wéér) niet mijn opleiding succesvol af te ronden. Toch was de ondernemer in mij geboren. Ik kluste voor mijn 21e al zo af en toe bij op social media (al dan niet vrijwillig), hielp vrienden en kennissen met de opzet van hun websites en verdiende zo af en toe wat bij door het behind-the-scenes runnen van de webshop van een kledingmerk. Nu, enkele jaren na het vroegtijdig verlaten van mijn opleiding, ben ik bezig met de opzet van mijn eigen bedrijf in precies datgene waar ik mij al die jaren druk over heb gemaakt en voor heb ingezet. Concrete doelen stellen kan soms behoorlijk lastig zijn voor een spoonie zoals ik, maar dromen zijn er voor alsnog om waar te maken. Zelfs mét een chronische beperking. In je eigen tempo.
