Nee, ik ben geen aanklager aan de rechtbank. Maar soms voel ik me de zeur. Beroep? Professioneel klager. En dus vrees ik dat iedereen op de vlucht zal slaan van zodra ze me ook maar in de verte opmerken…

Niet nieuw en dus oud

Het leven als chronisch zieke gaat niet altijd over rozen, dat weet iedereen denk ik wel. Maar toch ben ik soms bang dat ik de mensen die ik graag zie van me wegjaag als ik teveel vertel over hoe het (niet) gaat met me. Dat ik een oogrol en gezucht zal uitlokken, zo van: “Daar gaan we weer.” Wat ik me levendig kan voorstellen: mijn toestand is niet nieuw en dus oud nieuws.

Beroep? Professioneel klager

Dus pols ik af en toe bij mijn omgeving of ik niet teveel zeur. Want ook al leeft er een permanent zonnetje in mezelf, soms blijven de donkere wolken te lang en met teveel over mijn bestaan hangen. En al kan ik het me dan nog miljarden keer voornemen dat ik deze keer mijn mond zal houden, toch flapt het er uit. De nood om me even te uiten en mijn struggles te delen wint het steeds. Bovendien wil ik eerlijk zijn tegenover diegenen die belangrijk zijn voor me én weet ik dat ik als vriendin het heel erg zou vinden moest de ander het niet aandurven om te vertellen hoe het écht met hen gaat. Ook als dat nog steeds niet goed of zelfs maar ietsje beter is.

De leukere versie

En toch, ik zou de leukere vriendin willen zijn; die ook in de donkerdere periodes meer leuks te vertellen had en sowieso iets anders had beleefd dan haar ziekte. Maar de realiteit is dat er maanden zijn dat de zorg om mijn kostbare lichaam alles overneemt. Ik moet er dan maar op vertrouwen dat mijn omgeving weet dat ondanks het feit dat ik daarover vertel als ze vragen naar mijn dagen, dat Kristien veel meer is dan dat deel van haar alleen. Dat ook al slorpt het alle energie op, dat ik nog steeds diezelfde zorgzame, creatieve, verwonderde, leergierige en soms zowaar grappige Kristien ben.

Zelfzorg

Ik denk dat het helpt om bij mezelf helemaal mezelf te mogen zijn. Geen censuur, ik hoef niks te onderdrukken, en ik weet dat ik er voor me zal zijn, ook op mijn slechtste momenten, zéker op mijn slechtste momenten. Beroep? Professioneel klager@home, zoiets. Weliswaar niet fulltime, er zijn grenzen aan gezeur, zeker aan mijn eigen gezeur! Dat kanaliseert ietwat de nood om er woordenstroom van drama en gezaag over de ander uit te spuien zodra ik mijn kans schoon zie.

Liefde

Maar het doet deugd om het te mogen uiten bij anderen, ook al krimpt mijn hart dan telkens in elkaar omdat het ook hen verdriet doet. Een mens wil de ander die hij graag ziet geen pijn doen, maar doet het toch, het kan niet anders. Ziedaar de liefde. O en denk je dat iemand vindt dat ik zaag en zeur als ik feedback vraag? Inderdaad: neen. Ziedaar alweer: de liefde.

Weet je, eigenlijk is de oplossing voor dit probleem heel eenvoudig, namelijk: gezond(er) worden! Dat ik daar nog niet opgekomen was! (Of toch: daar wordt elke dag aan gewerkt… ) Of zou ik dan weer wat anders vinden om over te klagen? 😉