Ik kom uit een lange rij met bijgelovige mensen. Mijn opa kwam van oorsprong uit Brabant en als ik zo eens naar mijn familie kijk dan merk ik dat merendeel van hen toch wel enige bijgelovigheid in zich heeft.

Stemmetje in mijn hoofd

Zo heb ik al vaak gehad dat ik ergens fietste of met de auto reed en dat er een stemmetje in mijn hoofd zei ‘ga een keer een andere kant op richting huis‘ en dat er later bleek dat er een een ongeluk was geweest op mijn oorspronkelijke route. Zo reden wij een tijd geleden richting Parijs, man was wat vergeten dus we gingen er de volgende afrit gelijk weer af om even terug te rijden, daarna wilde hij nog even koffie halen bij een tankstation. En hoewel ik normaal geen geduld heb en het liefst gelijk doorga gaf dat stemmetje weer aan: stop maar gewoon even. Na terugkeer op de snelweg bleek dat er net een ernstig ongeluk was geweest. Snelweg helemaal afgezet, traumahelikopter erbij en we werden via de berm naar de parallelbaan geleid om onze weg te vervolgen. Dit soort gebeurtenissen maken dat ik mijn bijgeloof steeds serieuzer ben gaan nemen.

Parijs

Ik heb op mijn bucketlist de Ladiesrun van Parijs staan. Een hardloopevenement met alleen maar vrouwen en de start en finish bij de Eiffeltoren. Na gedoe met een website die alleen maar in het Frans is en die niet deed wat ik wilde was het mij na een uur frustratie gelukt om mijzelf in te schrijven. In Frankrijk willen ze dat je een gezondheidsverklaring invult, zodat ze niet aansprakelijk zijn mocht je ineens dood neervallen. Ook dit ging niet vlekkeloos en dat had mijn eerste grote hint moeten zijn.

Hints

In Juli wilde ik proberen om tickets te kopen voor de Thalys. En toen kwam voor mij de eerste grote hint, op zaterdag en zondag reden er geen treinen vooralsnog omdat er werkzaamheden zouden zijn. Nu kan je natuurlijk met de auto, maar na het lopen leek het mij slimmer om in de trein te stappen. Hint 1 was geboren.

Ik doe vaak mee aan deel en win acties op Facebook, ik win nooit wat maar; wie niet waagt wie niet wint. En drie weken voor het Parijs begon het wonder van het La Parisienne weekend. Ik won kaarten voor een Hollands festival bij ons in de buurt. Artiesten die ik geweldig vind zouden er zijn. Voor mij de tweede hint dat ik niet moet gaan.

Voor de zekerheid

Wat ook op mijn bucketlist staat is een Colorrun, dat lijkt mij zo leuk om een keer te doen. Ik hou erg van gekke loopjes. En ja hoor, net na winst van de concertkaartjes kreeg ik een berichtje dat ik 2 startnummers had gewonnen voor de allerlaatste colorrun in Nederland. Dit kon niet zomaar gebeuren dus daar was Hint nummer 3.

En alsof God mij het nog even super duidelijk wilde maken won ik kaartjes voor Dutchglow en was het weekend ook nog gevuld met een aantal verjaardagen. Eén ding was voor mij zeker: ik ging niet naar Parijs dat weekend. Een aantal jaar geleden zouden we een weekend naar Parijs gaan en doordat de man ziek werd gingen we niet, het weekend van de aanslagen van Bataclan.

The day after

En nu is het maandag, we hebben een heerlijk weekend gehad, de Colorrun was waanzinnig en vanmorgen zat ik aan het ontbijt met de televisie aan. Er heeft gisteravond iemand mensen van het leven beroofd in Parijs. En nu zeg ik niet dat ik één van die mensen zou zijn, maar ik ben wel blij dat ik er niet was. Bovenal is het verschrikkelijk voor de mensen die gewond zijn of een geliefde hebben verloren. Hun verdriet is onmenselijk. Maar ik zou zo graag het gevoel dat ik heb bij mijn geliefde Parijs. Het gevoel dat je onbezorgd kan wandelen door de stad van de Romantiek. Het genieten van de lichtjes in de avond en de zonnestralen op de trappen bij de Sacre Coeur terwijl er iemand mooie liedjes speelt op zijn gitaar.

Die ladiesrun die komt echt nog wel een keer maar een ding is zeker: ik blijf mijn bijgeloof volgen, voorlopig heeft het me niks dan goeds opgeleverd.