Ik heb al eerder verteld denk ik dat ik soms denk dat het allemaal wel meevalt. Dat er veel meer mensen zijn die het erger hebben dan ikzelf. In de blogs die de meiden hier plaatsten is vaak te lezen dat daar een kern van waarheid in zit. Maar na een fibro flair van een aantal weken ben ik het zat. Dan zou ik wel uit willen gillen : “Het is gewoon KUT ” Ik zou gewoon wel eens een dagje hebben met minder pijn. Zelfs niet zonder pijn maar gewoon met minder pijn. Een dag waarin ik fris en fruitig mijn bed uitstap en gewoon alles kan doen waar ik zin in heb zonder die constante pijn. Een dagje de lightversie van mijzelf.

Ondertussen is de fibro pijn al sinds halverwege mei volledig aanwezig en gaan we volgende week juli in. Geen pijn zoals in de dragelijke weken dat ik gewoon kan doorgaan met mijn normale ritme. Maar de pijn dat ik de dag niet doorkom zonder pijnstillers, ‘s avonds om half tien al in bed lig met mijn E-reader. En na twee uur wakker word omdat het gewoon te pijnlijk is om in dezelfde plaats te blijven en dan maar weer verder ga lezen in mijn boek. Het brengt mijn gemiddelde wel omhoog qua boeken per maand maar ik zou liever slapen als ik eerlijk ben.

Het is een fibro fase, het is een fibro fase

Ik probeer te blijven bewegen. Wandelen gaat goed maar hardlopen is een drama. Mijn man motiveert me om in ieder geval een poging te doen met intervallen maar fijn is anders. Ik ben ook gaan fitnessen om te compenseren van het hardlopen. Door de pijn ben ik ook een minder leuk mens voor de mensen om me heen. Hopend dat ze me anders wel leuk vinden in ieder geval. Ik kan minder hebben en probeer tijdens werkuren gewoon te functioneren waardoor ik na zes uur volledig instort.

En ik weet het is vaak een periode waarin het slechter gaat. Als ik goed voor mezelf blijf zorgen gaat deze piek ook weer weg. Normaal zou dat al gebeurt zijn maar deze piek blijft wel heel lang hangen. Dus ben ik weer aan het googelen wat zou kunnen helpen en drink ik weer meer groene thee voor de antioxidanten. Maar ik weet het is een kwestie van ontspannen en doorzetten. Blijven bewegen, de depressie te zien ontwijken en hopen op betere tijden. maar regelmatig zou ik gewoon een pijnvrij lijf willen die gewoon gezellig een rondje van vijf kilometer zou lopen zonder dat het na vijfhonderd meter al in protest zou gaan. Hebben jullie ook wel eens periode’s dat je denkt moet dit nou ?