De hele wereld stond de afgelopen maanden in het teken van corona. Geen journaal gaat voorbij zonder dat de nieuwe besmettingen en het aantal doden je om de oren vliegen. Toch bleef deze enge ziekte een beetje een ver-van-mijn-bed show. Tot het weekend van 31 oktober. Het horrorweekend dat mijn wereld op de kop zette.

Begin 2017 werd mijn oma in Engeland ziek. Erg ziek. Haar organen vielen uit en mijn vader vertrok met spoed naar Engeland. De kans dat ze er weer bovenop zou komen was nihil en mijn vader heeft meerdere malen afscheid moeten nemen. Toch wist ze vriend en vijand te verrassen. Ze krabbelde er weer bovenop en kon zelfs weer terug naar haar eigen huis. Tijdens deze periode schreef ik hoe erg ik het vond dat ik een bezoek aan Engeland steeds uitstelde. Ik had het druk met mijn studie, had geen geld of kon geen vrij nemen van werk. Een wake-up call.

82 en corona

Op 21 oktober kregen wij te horen dat mijn oma besmet was met het corona virus en in het ziekenhuis lag. Hoe zorgwekkend zo’n situatie ook klinkt, echt zorgen maakten we ons nog niet. Mijn oma wist ons eerder te verrassen en de artsen waren voorzichtig positief. Een gevoel van ‘zo’n virus maakt haar niet klein’ overheerste. Helaas ging het na een kleine opleving toch snel bergafwaarts. Haar zuurstofgehalte werd steeds slechter en ze werd afhankelijk van een zuurstofmasker. Iets waar mijn oma het niet helemaal mee eens was. Ze rukte het masker constant waardoor hij op een gegeven moment zelfs aan haar hoofd vastgebonden moest worden. De artsen spraken uit dat ze er een hard hoofd in hadden en ook bij ons kwam het besef dat ze het dit keer misschien wel niet zou overleven keihard binnen.

Halloween 2020

Op zaterdag 31 oktober spraken de artsen uit dat ze de volgende dag niet zou halen. Mijn tante kon er gelukkig nog naar toe en ook wij hebben mijn oma nog even via Facetime kunnen zien. Een beeld wat ik nooit meer van mijn leven zal vergeten en nog regelmatig terugkomt als ik mijn ogen dichtdoe. De rest van de dag bleef het relatief stil en iets na twaalven ging ik naar bed. Opgelucht dat mijn oma in ieder geval niet op de verjaardag van Stephanie is overleden. Helaas had ik geen rekening gehouden met het tijdsverschil en nog geen halfuur later werden we gebeld dat mijn oma er niet meer was. 31 oktober was niet langer een dag van verkleedpartijen, maar onze eigen Halloween nachtmerrie geworden.

Horrorweekend

De ochtend erna leefden we allemaal een beetje op de automatische piloot. We hebben gehuild, herinneringen opgehaald en konden af en toe zelfs lachen. Ik besloot een stukje met een vriendin te fietsen om mijn hoofd leeg te maken en we hadden afgesproken dat ze me om half 1 op zou halen. Terwijl ik aan de telefoon was en me net had opgemaakt, hoorde ik rond 12 een schreeuw van beneden komen. Mijn broertje en ik riepen in koor ‘WAT?’ als reactie en vanaf dat moment stortte onze wereld in. Mijn moeder herhaalde zich en riep dat ook Frank dood was. Mijn stiefopa en de partner van mijn oma. Geschokt renden we naar beneden. Mijn oom was naar het huis van mijn oma en stiefopa gegaan om hem te vertellen dat mijn oma was overleden. Deze kans heeft hij echter nooit gekregen. Hij trof mijn opa levenloos in de badkamer aan. Gestorven aan een hartaanval. Frank was misschien niet onze echte opa, maar kwam er toch behoorlijk bij in de buurt. Dit was dan ook het moment dat ik compleet brak en gewoon niet meer kon stoppen met huilen. In een weekend zowel mijn opa als oma kwijt.

Momenteel zijn we hard bezig om dit horrorweekend enigszins een plekje te geven. Iets wat door alle COVID-19 maatregelen niet heel makkelijk wordt gemaakt. We hebben door alle lockdown regels besloten om in Nederland te blijven, waardoor we er niet fysiek voor onze familie kunnen zijn en ook niet naar de uitvaart(en) kunnen. Zo duurt ons horrorweekend ineens een stuk langer..