I wish

Normaal ben ik elke dag een blij mens. Echt, eerlijk waar. Oprecht blij met mijn leven zoals het is, zoals het was. Trots op mezelf en mijn littekens. Want die maken me tot de vrouw die ik ben. Maar niet nu. Nu effe niet. Ook sterke vrouwen hebben zo hun momenten. Die momenten gaan, net zoals ze gekomen zijn, maar middenin is het storm.

I wish…

Ik wens dat ik een kind ben met een blozend snoetje zonder bleke waas of kringen onder mijn ogen. Dat ik voor eeuwig kan huppelen in de lentezon. Dat dokters en ziekenhuizen en enge grote spuiten niet bestaan.Dat ik 17 ben zonder me te schamen dat ik in mijn broek doe, met tonnen energie en zo van die dingen.

Dat ik weer 21 ben en niet meemaak wat ik meemaak. Maar dat ik gewoon voort kan leven en fotografe kan worden. Dat ik onbevangen een grote liefde kan beleven, die bij me blijft en mijn hand vasthoudt en een bad laat vollopen. Dat ik niet weet wat het is het ziekenhuis bijeen te schreeuwen van de pijn. Dat mijn familie en vrienden gewoon blij kunnen zijn met mijn leven en er niet wakker hoeven om te liggen.

Dat ik dertig ben, leef met een leuke vent aan mijn zijde en een schattig drietal kindjes. Dat ik de moeder kan zijn die ik ben, de partner die ik ben. Dat er oma’s en opa’s zijn en nonkels en tantes enzo. Voor mijn kinderen, in mijn gezin. Dat die kinderen opgroeien tot wijze mensen, die afstuderen en de wijde wereld ingaan. Dat mijn lief en ik trots kunnen zijn op hen en oma en opa worden en weer trots kunnen zijn… Dat ik oud word in goede gezondheid en mijn geliefden kan liefhebben met alles wat in me zit.

I wish…

Dat ik niet de vrouw ben die ik geworden ben, niet zoveel nodig heb, niet zo ingewikkeld in elkaar zit. Niet zo’n handleiding in twintig delen bijgeleverd kreeg, als een encyclopedie. Dat ik niet de blutsen en deuken heb die ik heb. Dat het niet verdorie elke dag zo in your face is. Dat ik zou werken en mijn talenten zou kunnen inzetten voor anderen en dat ik zou kunnen blijven werken, niet omdat het moet maar omdat het kan. Dat mijn pijn weer gaat zoals hij gekomen is, en mijn verdriet met zich meeneemt.

Vandaag mag het. Vandaag mag ik alles op één grote puinhoop gooien en lekker janken. Moet kunnen. Lucht lekker op. Maar nooit ben ik echt ongerust. Want ik weet -omdat ik de vrouw ben die ik nu ben- dat die buien weer overgaan. Ze gaan heus weer voorbij.