De meesten onder ons hebben een wisselende verstandhouding met ons lichaam. Daar hoef je niet eens chronisch ziek voor te zijn. Ik kan me voorstellen dat zeker de jongere generatie (die er sowieso al wil bijhoren) het soms moeilijker heeft om hun eigen unieke niet gephotoshopte lijf graag te zien. Je hoeft het niet eens graag te zien, als dat een stap te ver is voor jou, hier en nu. Maar probeer er goed voor te zijn.

Gebroken hart

Ik ken/volg van ver of dichtbij best een aantal chronisch zieke mensen of andere mensen die tijdelijk met fysieke belemmeringen te kampen hebben. Wat me telkens weer in het diepste van mijn hart kan raken is dat zo vaak mensen dan boos reageren op dat lichaam. Of er teleurgesteld in zijn. Dan breekt mijn hart, keer op keer.

Stand by your lijf

Lieve chronische zieke, je lijf heeft je nodig en jij je lijf. Het doet werkelijk alles wat in zijn/haar mogelijkheid ligt om zo gezond mogelijk te zijn. Geloof dat, onthou dat. Stand by your man/woman: jullie zijn een superteam. Probeer het tenminste, alsjeblieft.

Niemands schuld

Vergeet nooit: Nee, jij en je lijf hebben hier niet om gevraagd, en nee jullie hebben het er ook niet naar gemaakt. De imperfecte perfectie van je lichaam is wat het is, en is niemands fout. Dus wees niet boos. Probeer die vrijgekomen energie anders te gebruiken. Om lief te zijn voor je lichaam, ervoor te supporteren en het te geven wat je kan om het zo sterk mogelijk te maken.

Duracellkonijn

Je lijf is geen machine die eeuwig en altijd maar doorloopt. Iedereen weet dat zelfs apparaten al eens een groot onderhoud nodig hebben, nieuwe benzine of batterijen of zelfs hele nieuwe onderdelen. Daar schrik je niet van. Uiteraard: je vindt het niet tof, maar je vindt het ook niet abnormaal. Zo gaan die dingen nu eenmaal. Dus alsjeblieft, wees niet teleurgesteld in dat moedige lijf van je. Dat lijf dat knokt en ervoor blijft gaan zelfs al denk je werkelijk geen enkel restje energie meer in je tenen te hebben. Ook niet als het dan eens, nog eens en nog eens totaal crasht. Net dan heeft het er veel meer aan zich gesteund en getroost te voelen in plaats van afgewezen. Welk van de twee reacties gaat het het meeste kracht geven denk je?

Geen superwoman

Uiteraard mogen die negatieve gevoelens er zijn: supermensen zijn immers eng. Maar wat hierbij echt belangrijk is: ik denk niet dat je die gevoelens moet richten op dat lichaam. Dat wonderlijke lichaam dat er ook niks aan kan doen en integendeel er net alles aan doet om niet te crashen.

Ook ik kan soms gefrustreerd zijn om het feit dat er elke week wel iets is waardoor ik meer dan de helft van de dagen out ben. Maar ik weet tegelijkertijd best dat mijn lichaam dat ook graag anders had gezien.

Keep on going…

Ook ik kan soms rouwen om dat tere kwetsbare oersterke iele lijfje van me, omdat ik het zo doodgraag zie tot in het onderste bodempje van mijn hart. Want het hoort bij mij en zorgt ervoor dat ik elke dag leef (tot hiertoe toch he mensen) en doet dat op zijn eigen bijzondere wijze. Het is niet minder dan een wonder dat al die chronisch zieke lijven op deze wereld er dag na dag na dag telkens opnieuw tegenaan gaan. Al dan niet met volle goesting of frisse tegenzin, maar ze doen het wel! Sta daar maar eens bij stil…