Moeder worden is een ingrijpende gebeurtenis, iets wat vele gevoelens teweegbrengt, niet alleen geluk maar ook angst bijvoorbeeld. Daarnaast kun je te maken krijgen met stemmingswisselingen en zit je vol met hormonen. Hoe fijn is het dan om wat extra steun te kunnen krijgen?

Wat is de POP-poli?

Waar de verloskundige in de gaten houdt hoe het lichamelijk met je baby en met jou gaat en er voor zorgt dat de gehele zwangerschap en bevalling zo goed mogelijk verlopen, houden ze bij de POP-poli in de gaten hoe het geestelijk met je gaat en zorgen ze ervoor dat de zwangerschap en bevalling een zo fijn mogelijke ervaring worden. POP staat voor Psychiatrie, Obstetrie (Verloskunde) en Pediatrie (Kindergeneeskunde). Ze doen hier geen intensieve therapie, want zwanger zijn is al intensief genoeg, ze zijn er voor begeleiding en preventie.

De verloskundige kan het je aanraden, je kunt ook zelf vragen om een verwijzing naar de POP. Je bent tot niets verplicht. Je hoeft er ook geen extreme psychische aandoening of iets dergelijks voor te hebben. Ook als je gewoonweg wat angstig bent of even met iemand wil praten en een luisterend oor nodig hebt. Ze zijn er voor jou, ze zijn er voor elke zwangere vrouw.

Waarom ik naar de POP wil

Ik wou graag naar de POP, want met jaren depressie achter me en nog onverwerkte trauma’s, ben ik vatbaarder voor bijvoorbeeld een postnatale depressie. Iets waar naar schatting 1 van de 10 vrouwen na de bevalling aan lijd en dat wil ik natuurlijk liever voorkomen. Dus pak ik deze hulp met beide handen aan. Daarnaast ben ik gewoon bang en onzeker dat ik geen goede moeder zal worden, ik heb namelijk zelf ook niet het beste voorbeeld gehad, maar volgens de psycholoog is elke moeder (to be) daar stiekem bang voor.

Verwijzing

Ik werd door mijn verloskundige verwezen en was behoorlijk zenuwachtig toen we naar het ziekenhuis gingen voor de intake. Wat kan ik verwachten en wat zal ze allemaal vragen? Bleek ik eerst naar een gynaecoloog doorverwezen te zijn die helemaal geen deel uitmaakt van de POP. Deze afspraak en mijn zenuwen waren dus voor niks, máár nu werd ik dan tenminste wel doorverwezen naar iemand van de POP. De echte afspraak voor de intake was gemaakt, dacht ik. Drie dagen later kreeg ik een brief van het ziekenhuis voor een afspraak met een psycholoog . Maar die afspraak hadden we toch net gemaakt? Aan de telefoon vertelde de assistente mij dat ik naar beide afspraken moest. Achteraf bleek dus dat één van die twee afspraken weer totaal nutteloos was. Schept weer mooi het beeld van de geestelijke gezondheidszorg in Nederland. Omslachtig!

Een fijn gesprek

Nu was dan toch écht de intake daar. Het duurde een uurtje. Ik was zenuwachtig, maar voelde me wel op mijn gemak. Het was een fijn gesprek. Ik voelde mij te allen tijde veilig en totaal niet gepusht om dingen te vertellen die ik niet wou vertellen. Ook werd er overlegd of ik medicijnen wou om beter te slapen en om beter met mijn angsten om te kunnen gaan. Hoewel ik die medicijnen op bepaalde momenten in mijn leven goed had kunnen gebruiken, nu gaat het juist steeds beter en beter met mij en vind ik het onzinnig om daar (nu nog) medicijnen voor te gaan slikken. Vooral als dit van negatieve invloed op mijn baby kan zijn. En daarnaast, zulke medicijnen kunnen ondersteunend zijn, maar verhelpen het probleem niet. Dus als het kan, dan heb ik liever zonder.

We hebben een vervolgafspraak gemaakt, enkele weken voor de bevalling. Voor het geval ik dan nog ergens over wil praten en ik mag ze altijd bellen of een extra afspraak inplannen mocht dat nodig zijn. (En ze bellen sowieso ook standaard een week na de bevalling om te checken of alles, geestelijk gezien, goed met je gaat). Maar het gaat nu gelukkig zo goed met mij dat ze niet zoveel voor me kunnen betekenen, maar het voelt wel fijn om iets/iemand te hebben die je wat extra in de gaten houd voor het geval dat.

Na de POP-poli

De POP-poli is er tot ongeveer 3 maanden na de bevalling, als ik daarna aan de gang wil om mijn trauma’s een (beter) plekje te geven zou ik naar een gewone psycholoog moeten.

Ik weet dat het nodig is voor mij. Al voel ik mij gelukkig en gaat het beter dan ooit en voelt het alsof ik het allemaal goed in de hand heb. Na dit ‘fijne’ gesprek bij de POP-poli, waarbij we het niet per se over details hebben gehad, heb ik weer dagenlang van alles door mijn gedachten spoken, voel ik me ongemakkelijk en gaat er geen nacht zonder nachtmerrie voorbij. Die ‘emmer’ waar ik al die nare dingen zoveel en zo goed mogelijk heb in proberen weg te stoppen dacht ik stevig dichtgetimmerd te hebben. Maar het blijkt dat het deksel daarvan weer heel makkelijk los kan raken (Gelukkig ebt het langzaamaan ook weer meer weg).

Maar nu eerst lekker genieten van de zwangerschap, zo stressvrij mogelijk, lekker op mijn roze wolk! Daarna zien we wel weer verder.