Ik kom er wel

Ik zit nu anderhalf jaar thuis. Het is een pittig traject geweest me ups en downs maar vanaf het begin af aan ben ik ervan overtuigd geweest dat ik wel op mijn pootjes terecht zal komen. Maar op sommige dagen heb ik de neiging om geraniums te kopen en er demonstratief achter te gaan zitten. Niet dat dat helpt, maar dan maak ik tenminste wel een soort van statement. Voor wie weet ik niet, maar ook dat doet er niet toe. Op sommige dagen is gewoon alles stom. Op die dagen moet ik rouwen. Rouwen om de dingen die ik niet meer kan. Om de dingen die voorbij gegaan zijn en niet meer terug zullen komen. Rouwen om de vrienden die ik langzamerhand uit beeld zie verdwijnen.

Het is okay!

Als ik zo’n dag heb willen mensen me heel graag troosten. Tot steun zijn en zeggen dat het wel goed komt. Toch is dat is niet altijd nodig. Op dit soort dagen ben ik verdrietig en zie ik het niet meer zitten. Mensen zeggen vaak tegen me dat ik zo sterk ben. Zo zie ik mezelf niet. Ik ben taai, dat wel. En met die taaiheid kom ik een heel eind. Ik hoef van mezelf ook helemaal niet sterk te zijn. Ik ben zoals ik ben. En op sommige dagen is dat verdrietig. Die dagen moeten, horen erbij en ik heb dat inmiddels geaccepteerd. Dan huil ik alles eruit en hoef ik niks van mezelf. Op die dagen mopper ik op alles en iedereen. En dat is okay. Ik moet er even doorheen. Even de meest recente klap die ik heb gekregen verwerken. En dan kan ik weer door. Want na die stomme dag vol tranen gaan we weer lachend door het leven.

Het leven is leuk!

“Wat heb jij een zwaar leven!“, zei iemand tegen mij afgelopen week. Ik kan helemaal niks met dat soort opmerkingen. Net als de opmerking dat het oneerlijk is. Alsof het voor een ander wel eerlijk zou zijn. Sommige delen van mijn leven zijn zwaar, mee eens. Maar dat maakt toch niet meteen je hele leven zwaar. Kom op zeg?! Het leven is hartstikke leuk! Ik heb drie geweldige kinderen, een fijne vent, een mooi huis en super lieve vrienden. Ja, mijn lichaam laat me in de steek en ik raak steeds beperkter in wat ik kan. Ja, ik heb veel pijn en ja ik mis mijn werk enorm. Wil dat dan zeggen dat mijn hele leven zwaar is? Voor mij voelt het gelukkig niet zo.

Ik ben geen sukkel

Ik geniet nog steeds van heel veel dingen. Ook op de dagen dat ik verdrietig ben om alles wat ik verlies en al heb verloren. En ook op de dagen dat ik me een sukkel voel weet ik heel goed dat ik geen sukkel ben. Ik weet ook dat ik niet alleen ben in dit proces. Er zijn heel veel vrouwen en mannen, net als ik, die moeten leren leven met een chronische ziekte of beperking. Vrouwen en mannen die net als ik per dag moeten kijken wat ze kunnen. Die geen garantie hebben dat wat ze vandaag kunnen ook morgen nog mogelijk is. Die zich net als ik af en toe een sukkel voelen, een kneus eerste klas. Ik ben langzamerhand aan het leren dat die kneuzendagen erbij horen. En ik hoop zo dat, als je dit leest en het gevoel herkent, je net als ik leert vertrouwen dat deze dagen wel weer overgaan. Jammer genoeg hoort het erbij. Niemand kan die wegnemen. Maar zodra je leert accepteren dat er af en toe zo’n dag voorbij komt wordt het makkelijker. En dan kan je vol trotst zeggen; ik voel me vandaag een sukkel maar ik ben er geen een. Ik ben taai en ik kom er wel. Wacht maar af!