Het is een heerlijk gevoel als ze zeggen dat mijn dochter op mij lijkt, toch geweldig om een kleine minime rond te hebben lopen. Tot op zekere hoogte natuurlijk. Nu denk ik nog ‘wat leuk, Isabel weet goed wat ze wil’. Ze is super sociaal, doelgericht en vastberaden. Hoewel dat allemaal goede eigenschappen zijn, hoop ik stiekem dat ze niet het temperamentvolle karakter van haar moeder heeft. Want ongeacht het feit of je nu gelijk hebt of niet is het niet altijd zinvol om de confrontatie aan te gaan. Ik wil haar toch graag meegeven dat je niet altijd je gelijk hoeft te halen of dat je niet altijd op nummer één hoeft te eindigen. Dat voorkomt een hoop teleurstellingen. En dat laatste – teleurstellingen – daar wil je je kind natuurlijk graag voor behoeden.
Heel herkenbaar!
Jaa… die Isabel die komt er wel met haar winnaarsmentaliteit. Ik geloof er sterk in dat de maatschappij uit volgers en leiders bestaat. Isabel is natuurlijk nog super jong maar ze is overduidelijk een leider. En het is onze plicht om haar erop te attenderen dat het de volgers zijn die hun leider kiezen. En daarom is het belangrijk om haar bij te brengen hoe ze met uitdagingen om moet gaan. Want afgelopen woensdag zag ik een typisch gevalletje van pure frustratie. Zomaar ineens zag ik een tweede kleine Romy aan de eettafel zitten. En dat alles door een simpel potje ‘mens erger je niet’.
Mens erger je niet..
Het is rond de klok van half één als ik de kinderen vraag of ze een spelletje willen spelen. ‘Ja mama.. jaa leuk!!’ klinkt het aan de andere kant van de kamer en Isabel neemt direct het voortouw. Ze zet de televisie uit en loopt de garage in om een spelletje uit te zoeken. Roderick vindt het allemaal best en klimt alvast op zijn stoel aan de eettafel. ‘Mama, dit spelletje gaan wij spelen. Dit is zooo leuk.’ Waarna Isabel het bordspel ‘Mens erger je niet’ op de eettafel legt.
Bij het zien van dit spel borrelen er direct allerlei herinneringen naar boven. Zo kreeg ik bij mijn ouders thuis – rond ongeveer dezelfde leeftijd als Isabel – een verbod op dit spel. Dit spel frustreerde mij enorm.. ik wilde zooo graag winnen dat ik er boos van werd. Tja.. daarop volgde er een verbod vanuit mijn lieve zusjes en mijn broer.
Isabel schuift aan en Noël kruipt gezellig bij mama op schoot. Daar zitten wij dan.. lekker truttig met een koekje en wat te drinken aan een potje ‘mens erger je niet’. Heerlijk zo’n relaxt middagje thuis. Isabel heeft de grootste praatjes, die zou haar broertje wel even laten zien hoe je moet winnen.
Dit heeft ze van haar moeder
Zo’n 15 minuten later slaat de stemming om. Roderick heeft inmiddels ook al zijn pionnetjes op het bord staan en hij zou wel eens kunnen gaan winnen. De spanning loopt op. Isabel kijkt bedrukt en haar wangen zijn helemaal rood aangelopen. Het is nu haar beurt.. het is erop of eronder, althans.. dat is haar beleving. Ze gooit de dobbelsteen en dan zie ik de frustratie in haar ogen. Ze gooit een schaapje en loopt daardoor de overwinning mis. Isabel slaat een noodkreet uit ‘Neeee’ ‘Ik wil zooo graag winnen!’. Dramatisch gooit ze haar armen in de lucht – een beetje drama hoort erbij – en begint te huilen. Roderick kijkt haar verbaast aan en vraagt of het wel goed met haar gaat. Isabel kijkt hem aan en zegt ‘Nee Ro-de-rick.. dat zie je toch!’. Als ik haar vraag waarom ze huilt geeft ze aan dat ze moet huilen omdat ze denkt dat ze zal verliezen. Dit is zooo herkenbaar. Ik besluit er een einde aan te maken.
Misschien is ze nog net iets te jong voor dit spel.. of misschien lijkt ze gewoon heel erg op haar moeder. In elk geval aan ons de taak om haar duidelijk te maken dat het echt niet erg is om zo af en toe eens te verliezen.
