Corona deed tot hiertoe al rare dingen met ons en onze wereld. En nu blijken we met zijn allen nog Zoomziek te zijn… Alsof het nog niet erg genoeg was…
Kneiterbeu
Ja, hoor ik je met overtuiging instemmen, Zoomziek, dat ben ik ook. Wacht even, voor je dat zegt. Het gaat niet over het voor de hand liggende kneiterbeu zijn van al dat online-meetinggedoe. Het is veel ernstiger dan dat.
Booming business
Het werd me al gesignaleerd vlak na de eerste lockdown toen de winkels weer even open waren. Ik was aan het whatsapp videobellen (Het is weer eens wat anders dan Zoom) met een vriendinnetje die ik al ken van toen corona nog uitgevonden moest worden. Zij werkt als verkoopster in een winkel waar naast lichaamsverzorging, interieurgeuren en homewear ook make-up en gezichtsverzorging te koop is. Zij meldde al dat vooral dat laatste segment opvallend meer verkocht werd sinds de lockdown.
Huidhonger
Naïef als ik was/ben suggereerde ik dat dat vast kwam doordat mensen nood hebben om zich lekker luxe te verwennen in tijden van aanrakingsschaarste. Onnozel natuurlijk, want daar is hun lichaamsverzorging eigenlijk nog geschikter voor. Daar kan je immers meer huid mee verlossen van de jeukende huidhonger.
Zoomziek
Mijn vriendin, diegene met duidelijk meer kennis van zaken dan ik, zei toen al dat het kwam door al dat ge-Zoom. Zoomziek, dat waren haar klanten. Dagenlang geconfronteed met een gezicht dat zeer flatteus ( niet dus) in beeld wordt gebracht door een meedogenloze laptopcamera met het meest onflatteuze licht erop dat je je kan inbeelden. Elke porie, bobbel, elke puist en rimpel, nietsontziend. En ziedaar de oorzaak van de Zoomzieke mensheid.
Innerlijke Criticus
Hoe naïef van de werkgever om te denken dat we braaf naar elkaar luisteren tijdens de online-vergadering. Terwijl we in realiteit onszelf in shock zitten te vergapen aan al onze mankementen. Dit terwijl onze Innerlijke Criticus total loss gaat en elke input van iemand anders op de vergadering moeiteloos overstemt. Nadat we uitgeput uiteindelijk onze laptop kunnen dichtklappen hebben we geen idee waarover de agendapunten gingen en blijven we totaal ontredderd achter. Rijp voor therapie.
Amerika
Nu is dit bij ons Europeaantjes doorgaans nog vrij onschuldig. Ok, blijer word je niet van dat Zoomziek zijn. Ok, je portemonnee, voelt het waarschijnlijk ook een beetje, en je badkamer heeft waarschijnlijk een uitbouw nodig om alle serumpjes, tonertjes, cremekes en peelingskes op te bergen. Dan Amerika. Ik zag toevallig een youtube-filmpje van een dermatologe die regelmatig contact heeft met haar collega-dermatologen. Ze checkten even in bij elkaar wat voor problemen ze zagen in hun dagelijkse praktijk nadat de gewone zorg zolang uitgesteld was en stilaan weer op gang kwam.
Dermatologenkabinet
Hun voorspelling vooraf: ze verwachtten enerzijds patiënten met chronische aandoeningen die nu wat uit de hand liepen door te weinig opvolging en anderzijds zij die verdachte huidplekjes kwamen laten nakijken. Wat blijkt: de meerderheid zijn mensen met dringende nood aan serieuze verbouwingswerken. Aan zichzelf bedoel ik dan. Zoomziek. De dermatologen waren zelf een beetje verbouwereerd hiervan, dit hadden ook zij niet voelen aankomen. Mensen houden duidelijk niet van zichzelf zoals ze zich te zien krijgen met een slechte camera in gewone setting dankzij Zoom en co. Die patiënten lijken te denken dat je er moet uitzien als je gefilterde, gephotoshopte zelf. Je ziet ook op instagram dat sommige mensen het niet aankunnen een foto van zichzelf te plaatsen zonder er eerst een filtertje over te leggen. Dit is meer een psychologisch dan een fysiek probleem dus. Met dank aan de op uiterlijk gefixeerde cultuur waarin wij westerlingen leven.
Zoomdown
Heftig vind ik dit. Waar wij mensen ons toch zo ongelukkig door kunnen laten maken. Lost een cosmetische ingreep dit op? Of een goede camera met een ringlicht en softbox erbij? Of helpt het eerder om een beetje te leren relativeren (jezelf en je Zoomzelf) en de dingen ook niet al te ernstig te nemen? Mijn hart gaat uit naar al die mensen die ongelukkig worden van hun Zoombeeld en wiens zelfvertrouwen hierdoor een fikse deuk kreeg… Het leven kan al moeilijk genoeg zijn zonder Zoomziekte. Ik hoop dan ook dat dit Zoomzieke fenomeen samen met corona ooit zal uitdoven. Liever vroeger dan later.
