Er zijn momenten waarop ik wil zeggen: Het gaat niet goed met me.
Momenten waarop ik wil huilen, schreeuwen en gillen. Ik doe het tegenovergestelde, ik kruip in mijn schulp in het hoekje van de bank, praat steeds minder en kijk vrijwel alleen series en sta in de “overleef” stand. Een stand waarop ik eigenlijk de afgelopen 5,5 jaar continu in sta, het ene moment alleen erger dan de ander. Van het alles uit het leven halen is weinig sprake helaas.

Ik zag vandaag een quote bij onze lieve Sholaiska op Instagram:

“Everytime I say” life can’t get more fucked up”.

Life replies: “challenged accepted.”.

 

Verzwakt lijf

Dit greep me zo naar de keel, want eigenlijk is dat precies hoe ik me momenteel voel. Het is vandaag eerste paasdag, en ik heb een leuke dag gehad met mijn families, gister waren vrienden even op bezoek om te kijken hoe het met ons ging. En ik kan er dan van genieten, want het was heel fijn en gezellig.
Maar toch merk ik de afgelopen week weer hoe verzwakt mijn lijf de afgelopen maanden is. Alsof het leven letterlijk bewezen heeft dat het gewonnen heeft..

Opwelling

Op sommige van die momenten kan ik dan in een opwelling denken, was er maar een einde aan, hoefde ik dit maar nooit meer te voelen. Het is goed zo. En dan schaam ik me alweer dat ik dat 1 seconde gedacht heb, want ik heb een mooi gezin om voor te vechten. Dus ik mag zulke dingen niet denken.

Ik durf te wedden dat heel veel mensen niet met mij op een lijn zitten dat ik dat af en toe kan denken. Ookal zal ik nooit actie ondernemen om er zelf een einde aan te maken. Ik durf te wedden dat mensen mij zullen veroordelen voor wat ik hier bespreekbaar heb gemaakt, dat ik straks berichtjes krijg met ”zulke dingen mag je niet zeggen hoor!!!” Maar van wie mag ik die dan niet zeggen? Ik heb een commitment gemaakt met de lezers van deze blog, maar vooral met mezelf: “ik zal altijd eerlijk zijn over mijn gevoelens en gedachtes.”

Heel veel mensen zullen het nooit begrijpen omdat zij niet weten wat het is om zo intens ziek te zijn, om dagelijks zulke pijn te hebben als dat ik heb. En dat maakt niet uit. Ieder heeft zijn eigen pad die we moeten bewandelen. Maar laten we een ding afspreken, stop met elkaar veroordelen, laat elkaar in elkaars waarde. I.p.v. berichtjes sturen dat je zulke dingen niet mag zeggen, geef de ander is een knuffel. Want het enige wat we soms allemaal even nodig hebben is dat iemand tegen ons zegt: ik zie dat het niet goed gaat op dit moment, hou vol, je komt er wel.

Xoxo
Until next time