Het is zaterdagochtend en ik loop op Amsterdam centraal. Geen normale zaterdagochtend, maar de ochtend van de Gay Parade. Er hangt liefde in de lucht, dat is wel duidelijk. De temperatuur is aangenaam en ik zie overal stelletjes hand in hand lopen. Mannen met mannen, vrouwen met vrouwen en mannen met vrouwen. Ik denk even aan mijn eigen vriend en stap met een grote glimlach op mijn gezicht de trein in, klaar om naar mijn ouders te gaan.
De trein is voor mij een plek om weg te dromen. Starend naar het voorbijrazende landschap en luisterend naar de gesprekken om mij heen. Mensen die het over hun dag hebben, ruzie maken of prachtige verhalen vertellen. Vaak slaat mijn fantasie op hol en verzin ik over iedere medereiziger een mooi verhaal. Het is 10.00u wanneer ik in de trein stap en ik heb nog anderhalf uur te gaan. Heerlijk! De trein stond nog op het perron toen mijn fantasie al ruw werd verstoord. “Het is vandaag wel druk in Amsterdam hè. Wat denk jij? Zal er een terroristische aanslag gepleegd worden?” Ik krimp in elkaar.
Dag van de liefde
Niet omdat ik bang ben. In tegendeel. Al heb ik makkelijk praten omdat ik vandaag aan de andere kant van Nederland ben. Ik krimp ineen omdat op de dag van de liefde angst de boventoon voert. Angst die er juist op deze dag niet hoort te zijn. De dag waarop iedereen zichzelf moet kunnen zijn en waar iedereen (jong, oud, hetero, transgender, homoseksueel en alles ertussenin) de liefde viert. Angst wat de afgelopen dagen flink gevoed is. Ik volg het nieuws niet, maar ook op mijn Facebookpagina zag ik een hoop berichten voorbijkomen. ‘Meer blauw op straat’, ‘Amsterdam bang voor een aanslag’, mensen die niet naar onze hoofdstad af durven te reizen en ga zo maar door. De trein dendert verder en hoewel ik dit weekend écht naar mijn ouders toe moet denk ik er bij elk station aan om uit te stappen.
Terug naar Amsterdam, de menigte in en met een roze shirt aan de liefde vieren.
Now fill the world with love, music and pride
Goed gezegd, angst zou niet de boventoon moeten voeren op zo’n geweldige dag. Op een dag waar iedereen kan zijn wie ie wil en kan zijn.
Moet zeggen dat ik de hele situatie rondom schiphol ook wel wat angstig vond, want m’n vader vliegt veel voor z’n werk. Daarom zit het wel meer in je hoofd. Elke keer als ie aankomt op bestemming kun je even weer rustig adem halen. Het is toch verschrikkelijk dat we ons zo voelen.
Ik hoop toch van harte dat ze die rotzakken op een gegeven moment allemaal uitgeroeid zullen hebben en we allemaal weer opgelucht kunnen ademhalen en we allemaal weer zijn wie we willen zijn zonder angst dat er wel eens iets zou kunnen gebeuren.