Als ik iets vaak te horen krijg zijn het opmerkingen zoals: ‘je bent een held’, ‘wat ben jij een sterke vrouw’, ‘je bent een voorbeeld’, ‘Ik schrik hiervan’, ‘wat ben jij een knappe vrouw’. Opmerkingen die mega lief bedoeld zijn.
Held
Ten eerste zie ik mijzelf totaal niet als held, ik maak iets mee wat helaas buiten mijn handen ligt. Sommige mensen zouden nu dan zeggen als antwoord dat het in de handen van God ligt, ik vraag me dan alleen maar af waarom God het me in de eerste plaats gegeven heeft. En als ik dat hardop zou zeggen kan ik 2 dingen voorspellen, namelijk dat ik als antwoord krijg dat: God voor iedereen een plan heeft en dat je eerst in God moet gaan geloven voordat Hij je bewijst dat hij bestaat. Ik wil er wel bij zeggen dat ik heel veel respect heb voor mensen die wel gelovig zijn. Maar voor mij is dit wel een ding waar ik moeite mee heb. Ik vraag mij dan af waarom?
Nieuwe chronische ziekte: Diabetes
Ik heb anderhalve week geleden te horen gekregen dat ik een nieuwe ziekte heb (lees hier hoe het de afgelopen maanden ging). Ik heb Diabetes Type 1 ontwikkeld door 32 alvleesklier ontstekingen en een Whipple operatie. Schijnbaar heb ik dit al sinds de zomervakantie en komt het extreme afvallen daar dus ook door, net als wat andere klachten. Ik had een Hyper van 27.9 (suikerwaardes) wat inmiddels weer dankzij insuline spuiten onder controle is.
Mijn lijf laat mij opnieuw in de steek
Nog een chronische ziekte erbij. Nummer 3. Iets wat op het moment dat ik het hoorde heftig binnenkwam. Niet om de suikerziekte zelf want daar is in de meeste situaties prima mee te leven. Maar door het feit dat mijn lijf mij weer in de steek laat. Voor de zoveelste keer. Ik heb kei en dan ook keihard gehuild die dag, en gelukkig had ik Esli die me direct opving als ik door mijn knieën zakte van verdriet.
Ziek zijn is alsof je een dierbare verliest
Ziek zijn is niet makkelijk. Niet voor jou maar ook niet voor je omgeving. Ziek zijn is net als je een dierbare verliest. In feite verlies je ook vaak jezelf. Als je een dierbare verliest hoor je in eerste instantie van veel mensen, je ontvangt kaarten en bloemen, sommige komen langs en met de tijd hoor je steeds minder van ze. Van de meeste mensen dan. Gelukkig zijn er ook mensen die wel vaak naar het ziekenhuis komen en naast je bed zitten, die je blijven appen om een bak thee te drinken of om op vrijdagavond te chillen bij jou thuis. Maar een ding is zeker, er zijn mensen waar je veel meer van verwacht en die je keihard gaan kwetsen.
Sommige mensen houden zich liever bezig met leuke dingen
Er zijn mensen die het allemaal maar te lastig vinden en weinig contact opnemen omdat ze zich liever bezighouden met “leuke dingen” of die hulp aanbieden maar het er nooit echt van komt. Waar jij druk bezig bent om elke dag in leven te blijven maken zij zich druk om de meest onbelangrijke dingen. Waar jij stiekem op sommige momenten best jaloers op bent want jij wilt je ook liever daar druk om maken dan of je morgen nog leeft.
Niemand dichtbij je zal je echt begrijpen
Ziek zijn is eenzaam. Zo verschrikkelijk eenzaam. De mensen die het dichtst bij je staan zoals je partner en je ouders zullen het zelfs niet begrijpen. Ze zien je liggen, ze horen je 10.000 keer zeggen hoeveel pijn je hebt maar ze zullen nooit het voelen. Ze zullen nooit de emotionele rollercoaster begrijpen. Of begrijpen waarom je jezelf soms letterlijk niks waard vind en denkt dat je maar beter dood kan zijn zodat je niemand meer tot last bent. Niemand continu hun roosters en tijd hoeft in te delen vanwege jou, ook al doen ze dit uit liefde. Ze zullen nooit begrijpen hoe eenzaam het is om altijd maar thuis te zitten, dag in, dag uit. Wachtende tot er iemand thuiskomt en vertelt over zijn/haar dag en maar hoopt dat er niet naar die van jou gevraagd wordt. Alleen omdat je dan terug moet zeggen dat het niks bijzonders was.
Als je chronisch ziek bent zul je door vele stadia heengaan. Vandaag voel ik mij geen held, geen inspiratie voor anderen, ik zie er totaal niet knap uit en ik voel me zeker niet sterk. Maar ook dat mag soms.
Morgen een nieuwe dag..
Tjonge wat naar dat je noodgedwongen moet omgaan met drie chronische ziektes. Ik snap heel goed dat je hier soms erg verdrietig van wordt. Ik snap ook dat je de reacties à la “je bent een held” niet altijd kan waarderen. Ik leef zelf met meerdere handicaps en kan me er behoorlijk aan ergeren als mensen zonder mij echt te kennen zeggen dat ik zo sterk ben. Ik bedoel, dat houdt toch een zekere verwachting in (behalve als mensen die je écht kennen dit zeggen).
Hey Astrid,
Het is niet zo zeer niet waarderen, het is meer dat ik mezelf niet zo zie. Ik doe alles wat ik kan zodat mijn zoontje nog een moeder heeft en mijn man een vrouw waar hij op kan bouwen. Maar dat is zeker niet gemakkelijk als je elke keer keihard terug gegooid word in het zadel.
Heel veel liefs!