Elke dag doen we het meerdere keren, kleine en grote dingen. Toch blijft het vaak een uitdaging, dat hele gedoe van loslaten. We worstelen er allemaal wel eens mee, loslaten: leren we het ooit?

Verandering

Als je er even over nadenkt is het enige constante in het leven verandering. Wat zojuist is geweest komt nooit meer helemaal exact hetzelfde terug. Continu passen we ons aan, ook als we daar niet zo bij stilstaan. Een handige tool daarbij is controle. Het helpt het kleinste kind, maar eigenlijk ook de grootste volwassene om een soort van dagritme, structuur, agenda te hebben. Dat geeft grip en overzicht. Routines kunnen saai zijn, jawel, maar ze hebben weldegelijk hun waarde: we moeten al elke dag over zoveel dingen nadenken en beslissingen nemen, meer of minder belangrijk, dat het fijn is dat we sommige handelingen zowat automatisch doen.

Controleknop

Een nadeel van controle is dat in momenten van stress die controleknop nogal hardnekkig kan worden. Dan wordt het eerder krampachtig vastgrijpen en stevig vasthouden aan datgene waar we controle over (willen) hebben. Stress! Loslaten is dan moeilijk op zulke momenten. Mensen of dingen die niet doen of gaan zoals jij wil, niet ingeloste verwachtingen, afscheid…. Totdat plotseling de uitputting toeslaat en je niet langer vast kàn houden: zo word je wel gedwongen los te laten. Dat voelt dan ineens vaak als de betere oplossing, vasthouden vraagt immers zoveel energie.

Loslaten doet pijn

Loslaten doet soms echt pijn, maar biedt tegelijkertijd ruimte om met een andere blik naar de situatie te kijken. Dat kan heel verwarrend en dubbel voelen al die tegengestelde gevoelens tegelijk. Laat het op je af komen, je kan immers niet anders. Misschien ontdek je zo wel een betere manier voor jezelf om ermee om te gaan, of ontdek je onverwachts ook wel voordelen of kansen die de verandering met zich meebrengt.

Kortom: loslaten is een kunst waar we, ook als we oud en wijs zijn, van tijd tot tijd nog wel mee zullen worstelen. Het kan een geschenk zijn, een bevrijding en een begin om de dingen echt te verwerken, waardoor je verder kan gaan met wat zich momenteel afspeelt in plaats van hoe het zou moeten zijn volgens de fantasie in je hoofd.

Chronisch loslaten, leren we het ooit?

Als chronisch zieke, maar eigenlijk als mens tout court, is het een pluspunt als je erin slaagt je ideale leven los te laten. Niet om ergens jezelf zielig te vinden en ergens keihard te gaan liggen janken omdat je leven voorbij zou zijn (alhoewel, dat heeft ook wel iets). Maak uiteraard plaats voor rouw om wat je hoopte dat zou komen. Die rouw gaat vanaf nu met je mee op reis. Ziek zijn is afgeven, almaar opnieuw. Wat je gisteren nog deed of kon, is niet langer wat je nu nog kan.

Veerkracht

Maar met het loslaten komt ook de frisse blik, de veerkracht en openen zich nieuwe manieren van leven die ook wel eens interessant kunnen zijn. Misschien ontdekt je GPS nieuwe routes die je via omwegen alsnog naar je droom brengen op een aangepaste manier.Of ook niet. Misschien ontdek je dat je eigenlijk vele levens zou kunnen leiden, en daar dan telkens iets bijzonders van kan maken. Dat het leven dat je nu leeft ook kansen biedt en schatten in zich draagt. Anders hoeft namelijk niet meteen slechter te zijn.

Op die manier kan loslaten echt bevrijdend werken. Het oude is voorbij, tijd voor wat anders. Met vallen en opstaan opnieuw beginnen, elke dag weer. Vernieuwing hoeft echt niet enkel negatief uit te draaien. Kijk maar naar de natuur: eb en vloed.

Je kan dit!

En toch, loslaten blijft een dingetje. Echt makkelijk wordt het nooit, maar onthoud: verandering is het leven, het leven is verandering. Niet omdat jij iets verkeerds doet, maar omdat de dingen hier op aard’ blijkbaar zo geregeld zijn. Laat die controleknop dus af en toe wat sneller los. Laat het maar allemaal op je af komen. Weet dat je het aankan, hoe dan ook. Dat bewees je immers al eerder.